piątek, 25 września 2015

Ostatni Legion - trochę inna historia ostatniego cesarza Rzymu

The Last Legion

Wielka Brytania, Włochy, Francja 2007
Scenariusz: Valerio Massimo Manfredi
Reżyseria: Doug Lefler

31 października 475 roku Orestes, naczelnik wojsk cesarstwa na Zachodzie włożył diadem - symbol władzy cesarskiej - na głowę kilkuletniego ledwie chłopca, znanego jako Romulus Augustus. Był to tylko symbol, gdyż faktycznie władzę sprawował właśnie Orestes. Nie cieszył się nią długo - oto najemne wojska złożone głównie z Germanów żądały nadania im sporych połaci ziemi należących do Rzymu. Spotkawszy się z odmową, obrały własnego władcę - sławnego wśród nich wodza Odoakera. Ten ruszył na czele wojsk na Rzym, pokonał resztki armii Cesarstwa Zachodniego, a 23 sierpnia 476 roku przejął władzę w Rzymie. Imperium o 1200-letniej historii, jedno z największych i najbardziej zdumiewających w dziejach świata, przestało istnieć. A co z ostatnim cesarzem Rzymu?

Źródła podają, że Odoaker wykazał się litością - okazał Romulusowi łaskę. Pozbawił go insygniów władzy, ale puścił wolno i nawet nadał mu dożywotnią rentę. Romulus Augustus żył jeszcze do najmniej 30 lat - w każdym razie istnieje wzmianka, która to potwierdza. Po 507 roku Romulus Augustus zniknął z kart historii. Tak oto zakończyła się historia Cesarstwa Rzymskiego. Dość smutny i żałosny to koniec. Niemniej, stał się natchnieniem dla włoskiego pisarza Valeria Massima Manfrediego, który swoją, mocno zmienioną wersję dziejów Romulusa opisał w powieści "Ostatni Legion" i dość zgrabnie połączył z historią Brytanii oraz inną wielką zagadką starożytnego Rzymu - zaginięciem IX legionu

piątek, 18 września 2015

Babadook - horror samotnego macierzyństwa

The Babadook

Australia, Kanada 2014
Scenariusz i reżyseria: Jennifer Kent

Zastanawiam się czasem, jakim byłbym rodzicem. Przyznam szczerze, że chyba takim sobie, bo niby jestem spokojny, ale czasami zdarza mi się eksplodować i być nieprzyjemnym dla otoczenia. Poza tym nigdy nie umiałem dogadać się z dziećmi. Dlatego może lepiej, że jestem bezpotomny. Niemniej, szczerze podziwiam i zazdroszczę ludziom, którzy potrafią pogodzić obowiązki rodzicielskie z zawodowymi. To niewiarygodne, jak ci ludzie umieją zgrać ze sobą mnóstwo obowiązków. Ale to i tak nic w porównaniu z tym, co przeżywają samotni rodzice. Trudno to sobie wyobrazić. Nie dość, że trzeba zajmować się dzieckiem, to przecież trzeba zarabiać na utrzymanie, zajmować się domem... A nie zawsze da się bezproblemowo znaleźć np. opiekę do dziecka, kiedy nagle trzeba gdzieś wyjść.

Niestety, często widzę dorosłych, którzy traktują dziecko w sposób świadczący o tym, że nie bardzo mają pomysł na to, jak się nim zająć. Rozmawiają z nim tak, że ja bym to zrobił lepiej. Krzyczą, czasem biją... Teoretycznie żyjemy w kraju, gdzie przemoc domowa ma niewielkie nasilenie, ale wynika to niestety wyłącznie z faktu, że naród nie uważa uderzenia ręką za przemoc. No cóż... W każdym razie okres wychowania dziecka bywa swoistym horrorem nie tylko dla nie do końca gotowego do tej roli rodzica, ale i dla dziecka. Skutki tego mogą być różne. Bywa, że kiedy dziecko dorośnie, zupełnie zrywa kontakt z rodziną. Bywa, że stosunki zostają bardzo napięte. Ale zanim to nastąpi, dziecko przeżywa codzienny koszmar przebywania w domu, którego się boi. Ten temat rzadko pokazywany jest z perspektywy dziecka, dlatego z tym większym zainteresowaniem przywitałem film "Babadook".

piątek, 11 września 2015

Człowiek ciemności - jak stworzyć superbohatera?

Darkman

USA 1990
Scenariusz: Sam Raimi, Chuck Pfarrer, Ivan Raimi, Daniel Goldin, Joshua Goldin
Reżyseria: Sam Raimi

Pokażcie mi kogoś, kto w dzieciństwie nie marzył o posiadaniu jakichś supermocy. Chciało się latać, wspinać po ścianach, mieć nadludzką siłę... Dzieciom niestety w końcu przychodzi zrozumieć, że to tylko fantazja i pozostają jedynie zabawy w superbohaterów, a z czasem się i z tego wyrasta. Jednak superbohaterów mamy i w realnym świecie. Są nimi ludzie, którzy potrafią stworzyć komiksy, książki i filmy o osobach, które w ten czy inny sposób posiadły nadprzyrodzone umiejętności. W mniej lub bardziej nieskomplikowany sposób potrafią oni dotrzeć do ludzi w różnym wieku (zwłaszcza młodych) i przekazać im pewne wartości, które owszem, istnieją też w bardziej, jak niektórzy twierdzą, ambitnej sztuce, ale czy jest to sposób równie atrakcyjny? Akurat... Niektórzy coś marudzą na temat niezbyt wysokiego poziomu historii o superbohaterach, ale cóż - nie wymagajmy, by każdy umiał docenić piękno tego, co potrafi stworzyć ludzka wyobraźnia.
 
Do takich ludzi (znaczy tych, co mają wyobraźnię, a nie tych, co marudzą) należy człowiek kojarzony raczej nie z superbohaterami, lecz z genialnymi w swojej prostocie horrorami - Sam Raimi. Otóż ten pan - odniósłszy sukces dzięki filmowi "Martwe Zło" - stał się postacią na tyle znaną i cenioną, że mógł pozwolić sobie na realizację własnych wizji. Miał on wielkie marzenie - nakręcić film o Batmanie, który był jednym z jego ulubionych bohaterów. Tak się jednak złożyło, że ubiegł go Tim Burton (moim skromnym zdaniem jest to zresztą najlepszy film o Batmanie w ogóle). Sam Raimi tak się wściekł, że postanowił wymyślić swojego bohatera i nakręcić o nim film. Tak właśnie narodził się "Człowiek Ciemności".

czwartek, 3 września 2015

Atak na Arkham - dlaczego kochamy złych bohaterów?

Batman: Assault on Arkham

USA 2014
Scenariusz: Heart Corson
Reżyseria: Jay Oliva, Ethan Spaulding

W wielu filmach, serialach, powieściach czy komiksach jest tak, że dopingujemy dobrych, ale kochamy się w złych. Nader często zdarza się, że zły bohater kradnie protagoniście film. W zasadzie nie ma w tym nic dziwnego - wystarczy poczytać trochę o seryjnych mordercach, by wiedzieć, że często są to ludzie niezwykle inteligentni, uprzejmi i interesujący. Nikogo więc nie dziwi istnienie postaci "praworządnych złych" bądź na wskroś negatywnych, ale samych z siebie ciekawych.

Doskonałym tego przykładem jest seria komiksów i animacji o Batmanie. Komiks ten nigdy nie rościł sobie praw do bycia lekką, łatwą i przyjemną rozrywką dla mas. O nie - Batman od samego początku miał być tworem mrocznym, którego bohaterowie (dobrzy i źli) mieli posiadać niezwykle złożone profile psychologiczne. Tym sposobem twórcy - umyślnie lub przypadkiem - doprowadzili do tego, że wrogowie Batmana stali się równie interesujący, co on sam i są w tym samym stopniu rozpoznawani. Umiecie wymienić w ciągu pięciu sekund pięciu największych wrogów Supermana? No właśnie... a w przypadku Batmana problemu nie ma.