Wilk z Wall Street - niebezpieczny świat finansjery

The Wolf of Wall Street

USA 2013
Scenariusz: Terence Winter
Reżyseria: Martin Scorsese

Na początek przyznam, że na "Wilka z Wall Street" trafiłem niejako przypadkiem. Dowiedziałem się, że na ekrany wchodzi nowy film, który nakręcił Martin Scorsese, a główną rolę gra Leonardo DiCaprio. Te dwa argumenty wystarczyły, żeby zaciągnąć mnie do kina. O Belforcie nic nie słyszałem, przyznać muszę. Między innymi dlatego, że świat papierów wartościowych, banków i ogólnie finansów zawsze był dla mnie inną rzeczywistością. Sam pracując w zawodzie zupełnie innym, słyszałem jedynie opowieści o tym, co dzieje się w świecie wielkich pieniędzy.

Film nie jest dokładnie biografią Jordana Belforta. Skupia się na jego działalności jako szefa firmy brokerskiej Stratton Oakmont. Widzimy tu jego początki w zawodzie, kiedy trafia jako młody i jeszcze niezbyt pewny siebie pracownik zajmującej się handlem papierami wartościowymi. Poznaje plusy zawodu brokera (możliwość zarobienia dużych pieniędzy w krótkim czasie) oraz minusy (wysoki, delikatnie mówią, poziom stresu). Potem znajduje zatrudnienie w drobnej firmie handlującej akcjami drobnych spółek. Zauważył w tym potencjał na zbicie majątku, co ostatecznie mu się udaje. Ale sukces zmienia go, bardzo zmienia...

Zacznę od głównego bohatera i aktora go grającego. Leonardo DiCaprio moim zdaniem udowodnił po raz kolejny, że wielkim aktorem jest. Wystarczy przyjrzeć się niezwykłej metamorfozie, jaką przechodzi bohater od początku do końca filmu i zwrócić uwagę, jak bardzo zmienia się sam sposób gry aktora i jak wiarygodnie wypada w każdym z etapów życia Belforta. Warto zauważyć, że aktor jest niezwykle podobny do prawdziwego Belforta w tamtych czasach. A sama postać? Film ukazuje nam postać Belforta jako człowieka podłego, cynicznego, pewnego siebie, mającego za nic wszystko i wszystkich i bezwzględnie wykorzystujących najbliższe osoby. Jednak niezależnie od tego, jak nisko by nie upadł, jakiej podłości by nie popełnił i jakiego oszustwa by nie dokonał, jakoś nie da się go nie lubić. Filmowy Belfort jest typem człowieka, który po prostu wzbudza sympatię. Może dlatego, że czasami, w kluczowych momentach, widzimy budzące się w nim ludzkie odruchy. Wiemy, że potrafi zdobyć się na zupełnie bezinteresowny gest pomocy, a także, że posiada on cechę typową dla każdego śmiertelnika - niedoskonałość. Jemu też zdarzają się pomyłki, a także sytuacje żenujące i wstydliwe.

Najgorsze jednak jest to, że widz ma ochotę dopingować Belforta dlatego, że ten sprawia po prostu wrażenie porządnego gościa, który chce dla nas dobrze. Jest idealnym sprzedawcą: słuchając jego przemówień do załogi, rozmów z klientami łatwo jest dać się nabrać, że on naprawdę wierzy w to, co mówi i chce jak najlepiej dla nas, a nie dla siebie. Osobiście dochodzę do wniosku, że o sukcesie Belforta zadecydował w znacznej mierze fakt, że on wiedział, iż ludzie są po prostu strasznie naiwni. Natomiast w żadnym momencie nie było mi Belforta żal. Owszem, z pewną przykrością patrzyłem na jego upadek (moralny, nie finansowy), ale żal mi było ludzi, których pociągnął za sobą i którym sprawił ból. Bo on sam, powiedzmy sobie szczerze, sam na wszystko zapracował.

A skoro już o tym mowa, to muszę napisać parę słów o samym świecie finansjery. Ja nigdy w nim nie byłem, ale jeśli tak to wygląda... Teoretycznie każdy młody człowiek o tym marzy: szybkie i duże pieniądze, zabawa, zgrany zespół. Ale jednocześnie od samego patrzenia na ekscesy Belforta i jego przyjaciół zaczęła mnie boleć głowa. Po prawdzie, zawsze zazdrościłem finansistom zmysłu do znajdowania okazji do pieniędzy, jakich pewnie nigdy nie zobaczę na oczy. Z drugiej strony docierały do mnie pogłoski o wyścigu szczurów, wypaleniu, narkotykach i zawałach w wieku 30 lat i myślałem sobie - czy to warto? "Wilk z Wall Street" w pewnym sensie pomaga znaleźć odpowiedź na to pytanie, pokazując wszystkie blaski i cienie świata wielkich pieniędzy. I po prawdzie, tak sobie myślę, że cieni jest jednak więcej. Niektórzy przyjaciele Belforta zmarli w wieku, który ja już przekroczyłem, a przecież jeszcze nie kwalifikuję się nawet do "wieku średniego". Ale cóż, jak to mówią - co kto lubi.

A teraz parę słów o stronie technicznej: jest to film Martina Scorsese - co już jest gwarancją dobrego kina. Filmy tego reżysera oglądam z przyjemnością: stanowią rzadkie połączenie wartkiej akcji, niebanalnej fabuły i oryginalnych bohaterów, co przekłada się na ogół na niebanalne kreacje aktorskie. Do tego - rzecz dla mnie równie ważna - jego filmy są niezwykle udane pod względem technicznym; są przykładem wzorowego montażu, oświetlenia, pracy kamery, dzięki czemu również wizualnie robią ogromne wrażenie. "Wilk z Wall Street" jest potwierdzeniem klasy reżysera. Obraz, między innymi z racji fabuły, jest zestawieniem powolnych scen, kiedy widzimy Belforta w domu, krótkich scen ze zdecydowanymi cięciami, kiedy widzimy bohatera w pracy, a wreszcie istną orgią barw i dźwięków podczas, no cóż, orgii właśnie.

"Wilk z Wall Street" jest moim pierwszym filmem kinowym tego roku. Swój tegoroczny "debiut " kinowy uważam za niezwykle wręcz udany. Film jest oryginalnym zestawieniem elementów dramatu i komedii ze szczyptą kryminału. Dużą zaletą filmu jest to, że nawet najgorszy laik w sprawach papierów wartościowych wszystko zrozumie i będzie nadążał za akcją. U mnie "Wilk z Wall Street" ma 9 punktów, w pełni zasłużonych. Nie wiem, jak tam z nominacjami do Oscarów, ale jeśli ten obraz żadnego nie zdobędzie, to zwątpię do reszty w wartość tej nagrody.