Tank Girl - postapokalipsa na prochach

Tank Girl

USA 1995
Scenariusz: Tedi Sarafian
Reżyseria: Rachel Talalay
Na podstawie komiksu "Tank Girl" Alana Martina i Jamiego Hewletta

Czy zdarzyło się Wam oglądać film tak idiotyczny i bezsensowny, że aż nie mogliście o nim zapomnieć, a co gorsza - uznaliście za jeden z najbardziej oryginalnych i ciekawych przeżyć kinowych? W moim przypadku miłośnika filmów klasy "B" takich filmów jest po prawdzie sporo. W wielu tego typu produkcjach można wskazać jakiś sens, ukazują też pewne prawdy o czasach, w których powstały. Są też filmy zupełnie bezsensowne i wyjątkowo nieudolne, do których nie wracam. Z jednym filmem mam problem: ocieka tandetą, a jednak nie mogę o nim zapomnieć. Jest to film powstały w latach 90. w oparach narkotyków - praktycznie dosłownie. Wiekopomne to dzieło nosi tytuł "Tank Girl". 

"Tank Girl" osadzona jest w klimatach postapokaliptycznych. Jest rok 2033 i jest niefajnie, bo w Ziemię walnęła wielka kometa (właściwie to walnie za 8 lat). Na Ziemi wyschła wszelka woda, a w dodatku od czasu kataklizmu nie spadła kropla deszczu. Ogromna większość zasobów wody kontrolowana jest przez organizację "Water and Power" (nie wysilili się z nazwą, prawda?). Po pustyniach rozsiani są rebelianci, którzy podkradają wodę z transportów lub budując nielegalne studnie. W takim właśnie świecie żyje sobie Rebecca, młoda kobieta mieszkająca... w czołgu. Z pomocą swego opancerzonego domu walczy z wrogami. Pomaga jej w tym Booga, jeden z Rozpruwaczy, istot będących skrzyżowaniem - uwaga! - amerykańskich Czarnych z australijskimi kangurami w celu stworzenia istot odpornych na suszę. 

Film powstała na bazie komiksu, którego twórcy to para wesołych hippisów skłaniających się ku anarchizmowi. W trakcie tworzenia byli na etapie ostrego ćpania. Kiedy przegląda się komiks, łatwo w to uwierzyć; zwłaszcza w późniejszych numerach, gdzie fabuła pozostaje wspomnieniem. Rysunki są dziwaczne, świat przedstawiony pełen absurdów. Przykład: w pamiętnej "Diunie" Franka Herberta mieszkańcy Arrakis chronili się na wszelkie możliwe sposoby przez utratą wody - tutaj nie robią zupełnie nic. Mimo powszechnego braku wody świat nie jest wielką umieralnią, lecz nawet technicznie poszedł do przodu. Na środku pustyni ludzie budują sobie pompy i zawsze wodę znajdują. Ten komiks był idiotyczny i bezsensowny. Nie miał prawa istnieć i przetrwać.

A jednak nie tylko przetrwał, ale nawet zdobył sławę i miano "kultowego", i jeszcze doczekał się ekranizacji; a to za sprawą dwóch rzeczy. Pierwsza - Jamie Hewlett, odpowiedzialny za rysunki, stał się nagle niezwykle sławny jako współtwórca animowanych postaci członków zespołu Gorillaz. Druga sprawa to sama bohaterka, a raczej antybohaterka. Rebecca podbiła serca wielbicieli niedawnych czasów świetności punkrocka i współczesnych miłośników grunge za sprawą antyrządowej i anarchistycznej postawy. Dziewczyna walczy z rządem, z wojskiem, zwykłymi ludźmi, sektami religijnymi - słowem ze wszystkim, co oferuje jako taki porządek i ład. Wyglądem również wpisuje się w ideologię punków: ubiera się niedbale i prowokacyjnie, żeby nie rzec wulgarnie, używa dziwacznej broni, przez co początkowo nikt nie traktuje jej poważnie, by potem tego ciężko pożałować. Do tego jest kompletną socjopatką, którą cieszy chaos i zniszczenie; lubi, jak coś wybucha i świetnie się bawi grając na nosie wszystkim, którzy chcą ją złapać. Do tego komiks pojawił się w momencie, kiedy w świadomości Brytyjczyków świeże były blizny po rządach Margaret Thatcher uważanych przez wielu za istny horror. Do tego pojawił się nowy koszmar - terror poprawności politycznej. Nic dziwnego, że bohaterka stawiająca opór władzy na wszelkie możliwe sposoby zyskała sympatię i popularność. I to mimo faktu, że sensu w fabule i tak nikt nie widział.

A co z filmem? Dość powiedzieć, że podobał się twórcom komiksu... Ni stąd, ni zowąd pojawiają się animowane wstawki (oryginalne plansze komiksu), co stwarza pozory chaosu. Poza tym ma standardowe wady filmu klasy "B": niezbyt dopracowane efekty wizualne, nie zawsze staranną charakteryzację. Ale poza tym jest zaskakująco dobry. Pod warstwą fatalnej fabuły znajdujemy całkiem dobrą grę aktorską - tutaj ciekawostka: głównego "złego" gra Malcolm McDowell, czyli pamiętny Alex z "Mechanicznej Pomarańczy". Są też wcale niezłe dialogi; film jest też na swój sposób śmieszny. Świetnie zaprojektowane są stroje bohaterki, jej czołg i ten, no... atomowy biustonosz. Aha, wielkim atutem filmu jest muzyka (parę wielkich artystów połowy lat 90.) i wpadająca w ucho ścieżka dźwiękowa.

Mimo paru zalet "Tank Girl" ma tak totalnie beznadziejną fabułę, że strach bierze. Z całą pewnością jeden z trzech najgłupszych filmów, jakie widziałem w życiu. I wiecie co? Wiem, że za parę lat do niego wrócę. Bo żadną miarą nie mogę nazwać go filmem słabym. Chyba zrobię tak: ocena 3/10 i dodaję do ulubionych.

PS. 

Dzisiejszy wpis powstał dzięki nieświadomej pomocy pewnej cosplayerki, którą ujrzałem w Hali Stulecia (tej słynnej, w moim Wrocławiu). Poszedłem tam na pewną imprezę, ale nie dla samej imprezy, lecz żeby obejrzeć cosplayerów właśnie, bo lubię na to popatrzeć, podziwiać i pozazdrościć. Przypadkowo pierwszą cosplayerką, jaką zobaczyłem, była pewna Pani ucharakteryzowana na Jinx z gry "Leauge of Legends". Zgadnijcie, która postać stanowiła główne źródło natchnienia przy opracowywaniu charakteru i uzbrojenia Jinx? Co prawda twórcy gry twierdzą co innego, ale podobieństwo jest zbyt uderzające, żebym uwierzył w zbieg okoliczności. Żeby było jasne: to żaden zarzut. Generalnie, jeśli w jakiejkolwiek grze komputerowej pojawia się postać szalonej kobiety z dziwaczną bronią, to można być pewnym, że to właśnie "Tank Girl" stanowiła główny wzorzec.

PS2.  
Zdjęcie tej Pani jest moje własne, mam nadzieję, że się nie obrazi za jego wykorzystanie w niecnym celu opisania tak "oryginalnego" filmu.